Het adres voor al uw vragen
Ouija of glaasje draaien
Glaasje draaien is een "spel" dat al tientallen jaren zowel door jong als door oud wordt beoefend, veelal wordt het gezien als een vorm van onschuldig vermaak, een soort van creepy vermaak waardoor je ff lekker kan griezelen.
Dat het helemaal niet zo onschuldig is en uiteindelijk zelfs kan leiden tot zelfmoord van de betrokkene is zo goed als onbekend.
Ik ga in dit item niet in op het hoe je aan glaasje draaien doet, dit doe ik bewust, omdat ik wil vermijden, dat ondanks de waarschuwingen, er toch mensen zouden worden aangezet om het uit te gaan proberen, ik weet immers hoe nieuwsgierig de mens in mekaar zit, niet in het minst wat betreft het paranormale, jaren geleden was ik immers ook zo een alwetend aagje, dat met een paar vriendinnetjes wel eens ff ging kijken wat er nu eigenlijk van waar was en wat niet ...
We waren met zen vieren, ik, men vriendinnen Anja en Rozemarijntje en Anneke, allemaal rond de leeftijd van 13 jaar, eigenwijs en (in gedachten) de alwetendheid zelve. Men ouders hadden een gebouwtje een vijftig tal meter achter het ouderlijk huis dat we fier hadden omgebouwd tot onze eigen woning en ook zo was ingericht. Omdat ik al zeer jong was ingewijdt in de kunsten van de magie, wist ik precies wat er nodig was om entiteiten op te roepen en natuurlijk was ik vele malen door mijn (groot)ouders gewaarschuwd voor de gevaren van het glaasje draaien maar ik was een wijsneus en men vriendinnen wilde maar al te graag meewerken aan onze "geheime" ritueel.
De problemen begonnen echter toen we de kring gesloten hadden en ik de spreuken uitgesproken had, op alle vier de muren klonk een gebonk van jewelste, de drie vriendinnen sprongen recht en renden naar de deur, op dat ogenblik ben ik ijzig stil blijven zitten (dat hoorde ik van de meiden, ik ben op dat ogenblik schijnbaar niet helemaal aanwezig geweest). Rozemarijntje probeerde met alle geweld de deur, die normaal gewoon los zal, open te maken, maar de deur zat pot maar dan ook pot dicht.
Ik herinner me dat ik op dat ogenblik intens kalm ben opgestaan, naar de deur ben toegegaan en ze op een doodgewone manier heb geopend, de meiden maakten zich gillend uit de voeten en liepen naar mijn ouderlijk huis. Maar goed de kaarsen brandden op dat ogenblik nog en moesten toch gedoofd worden. Nadat ik de meiden even had gerust gesteld ben ik terug het huisje ingegaan en heb ik de kaarsen gedoofd en het ritueel ontbonden.
Toen ik terug bij de vriendinnen was, zagen we hoe onze hond iets volgde met de staart stevig tussen de achterpoten, wat duidt op angst. Wat ik later te horen kreeg van de meisjes was dat ik een intense beetje, voor hun griezelige blik, in men ogen had, ik voelde enkel de kracht om te doen wat gedaan moest worden en dat deed ik ook.
Maar dit had heel anders kunnen aflopen, voor mij ging het leven verder en ik leerde (alhoewel de verleiding groot bleef en blijft) er af te blijven, Anja en Rozemarijntje hoefden dit soort sensatie niet meer, Anneke is een stapje verder hulp moeten gaan zoeken omdat ze op haar handpalmen steeds weer dezelfde tekens kreeg die volgens de Priester toch een gevolg waren van dit gebeuren.
Dit echter zijn de kleinere gevolgen, vaak zijn de gevolgen vele malen groter en onomkeerbaar. Kijk, als je aan het glaasje draaien gaat is de kans dat je lagere entiteiten oproept inmens groot, lagere entiteiten zijn deze die nog aardsgebonden zijn en bevoorbeeld een lichaam zoeken om zich verder in te bewegen, om verder in te leven, ze nemen als het ware bezit van je lichaam dus ook van je leven, vaak gaan ze je ook geestelijk overheersen en je tot zaken dwingen waarover je zelf geen zeggenschap meer hebt. Dit zijn echt geen eenmalige gevallen, helaas gebeurt dit zeer vaak, soms in minder mate maar ook wel eens in extreme mate.
Een ding is zeker, de gevaren die er vast hangen aan het glaasje draaien zijn het risico absoluut niet waard, luister niet naar mensen die het als een spel zien, want helaas het is geen spel, geef die lagere entiteiten niet te kans om zich te profileren, glaasje draaien is ALTIJD in je nadeel, je lichaam en je geest zijn van jezelf en daar kan en mag je een lagere entiteit niet de gelegenheid toe geven om het over te nemen.
Mocht je toch in aanraking geweest zijn met het glaasje draaien, mocht je er effectief mee bezig geweest zijn dan raad ik je ten stelligste aan contact op te nemen met excorsist voor een goede en bekwame neem contact met mij op.
Demetra
De soldaat die niet spreken wou.
Het moet begin 2000 geweest zijn dat ik bij een oude, wat vervallen, onbewoonde boerderij in het landelijke Brabant terecht kwam, de boerderij kwam alhoewel nostalgisch toch treurig over, want alhoewel vele mensen het niet geloven, ook huizen hebben ons hele verhalen te vertellen ...
De boerderij trok me aan op een manier zoals een magneet een stuk ijzer kan aantrekken, ik ging naar het huis toe en plaatste mijn twee vlakke handen tegen de muur, een golf van emoties doorspoelde men hele wezen, au, dit deed pijn ! Wat had er zich hier in hemelsnaam afgespeeld ? Nieuwsgierige buren kwamen naar buiten om te kijken wat dat gekke meisje in hemelsnaam aan het doen was. Een oude man kwam dichterbij en vroeg me wat ik zocht, ik vertelde hem dat ik het niet zeker wist, dat ik wat voelde, iets wat ik thuis wilde brengen maar op dat moment niet thuis kon brengen, ik vroeg Pierre (zoals hij later bleek te heten) of hij de bewoners gekend had.
Het was een wat vreemde toestand geweest, zo meldde Pierre, de overgebleven bewoner was een tweetal jaren geleden overleden en sindsdien zou er geen mens meer naar de boerderij omkijken, zekers waren er nog familieleden maar niemand scheen iets met het huis te maken willen hebben, er waren wel eens mensen komen vragen of het te koop stond maar die waren even snel weer weg als dat ze gekomen waren.
Het huis intrigeerde me en nieuwsgierig aagje als ik ben, besloot ik in de nachtelijke uren terug te keren (kwestie van rust) om te proberen contact te leggen met wat er mogelijk in het huis aanwezig was.
Dat dit nog een hachelijke onderneming bleek te zijn merkte ik pas toen mijn onbedekte armen en benen een douche van brandnetelprikkels over me heen kreeg, maar goed, wie een bevredigde nieuwsgierigheid wil hebben moet tegen een paar prikjes kunnen.
Enfin, na me er tig keren van overtuigd te hebben dat brandnetelsprikken oh zo gezond zijn, raakte ik toch op een plaats waar ik vond of beter gezegd zag wat ik hebben wilde.
Na me zorgvuldig geaard te hebben en me open gesteld te hebben naar het verleden toe, voelde ik een aanwezigheid achter me, ik keerde me om en keek recht naar de gestalte van een soldaat, tis misschien even het vermeldden waard dat entiteiten niet perse wazige wolken zijn maar ook, zoals in dit geval, een duidelijk beeld van een persoon. De soldaat staarde me aan maar scheen me niet waardig genoeg te vinden om me via de cosmische weg wat wijzer te maken, wel wees hij naar het bakhuisje, ik knikte hem vriendelijk toe en bedankte hem, de soldaat verdween met de noorderzon ...
Het is niet eens heel erg abnormaal, denk ik, dat ik wilde weten wat er in dat bakhuisje aan de hand was en vandaar ook dat ik er een paar dagen later met een vriend naartoe ging, hij moest maar ff kijken wat er daar binnen was, zo dapper ben ik immers ook niet !
In het bakhuisje zelf was een opening naar boven toe gemaakt die er eigenlijk niet hoorde te zijn, reden genoeg dus om te gaan speurneuzen, dat dat de goeie weg was merkte we even later want het zoldertje lag vol met munitie uit de tweede wereldoorlog.
Na een lekkere uitleg over het hoe we daar terecht waren gekomen, besloot de DOVO de spullen in bewaring te komen nemen. Nu opgeruimd staat netjes zal je denken en dat is ook zo maar ik wou wel ff weten of dit het nou was want echt begrijpen deed ik het niet helemaal.
Nog een paar dagen later keerde ik terug om contact te maken met het huis en hetgeen er eventueel nog rond zou hangen, bijna direct toonde een jong blond kind met een donkergroen velouren jurkje zich aan me, met een klein verfromfraaid beertje in der handje zwaaide ze naar me en toonde me haar prachtigste glimlach, ik begreep dat ik haar gelukkig had gemaakt, ik stuurde haar mijn absoluut oprechte liefde toe en nam afscheid van het hele gebeuren, het was me duidelijk dat ik hier niet meer van mocht weten, ik had gedaan wat ik mocht doen en that was it.
Vele maanden later hoorde ik, dat er in de oorlogsjaren, mensen ondergedoken hadden gezeten, waarvan er een gedeelde waren omgekomen.
Demetra
https://www.youtube-nocook
